Wat verstaan we onder MGD?

Deze werkgroep (The International Workshop on Meibomian Gland Dysfunction) definieert MGD als een chronische aandoening aan de meiboomklieren, die gepaard gaat met een obstructie van de traankanalen en/of een verandering in de hoeveelheid of kwaliteit van de afscheiding van diezelfde klieren. ¹

Dit resulteert in een wijziging van de traanfilmm, geïrriteerde ogen, klinisch waarneembare irritaties en ten slotte OSD, Ocular Surface Disease.

Hoewel geweten is dat de prevalentie van MGD toeneemt met de leeftijd, én dat het één van de meest voorkomende oorzaken is van droge ogen, stelt de werkgroep toch vast dat MGD ondergediagnosticeerd blijft, omdat clinici er vaak niet voldoende aandacht aan schenken^.2

Nochtans zijn er meer en meer mensen die meer dan 5u per dag gebruik maken van digitale apparaten (zoals PC, smartphone en tablet, …) en daardoor onvoldoende volledig en te weinig knipperen.

Wat cijfermateriaal

• Een studie heeft aangetoond dat 42% van de kinderen tussen 4 en 17 jaar al klier-atrofie vertoont. Problematisch hierbij is dat zelfs bij de gematigde tot ernstige gevallen van atrofie er geen sprake was van symptomatische klachten.³

• Een onderzoek van Kim et al. geeft weer dat 82% van de glaucoompatiënten die oogdruppels gebruiken ook lijden aan MGD. Mocan et al weten ook dat er sprake is van obstructieve MGD bij zo’n 96% van de onderzoekspersonen, met name gebruikers van prostaglandine-analogen.^4,5

• Uit een ander onderzoek van Cochener et al. blijkt dat bij de proefpersonen (die een cataractoperatie ondergaan hadden) 52% MGD vertoonden en 56% klier-atrofie.⁶

Uit deze cijfers blijkt duidelijk dat een vroegtijdige diagnose van groot belang is. Gebeurt dat niet, loopt de patiënt het risico op chronische aandoeningen, wat dan weer kan leiden tot OSD en andere zichtproblemen en mogelijk onvoldoende goede resultaten als dan toch wordt beslist cataract- of refractieve chirurgie toe te passen.⁷

Ruimte voor de meibografie

Dr. Sheppard gelooft dat het belangrijk is om een meibografie uit te voeren, zelfs voordat hij de patiënt zelf ziet. Omdat hij zo informatie krijgt die hij niet had met een eenvoudige spleetlampanalyse. Bovendien kan hij de beelden van deze meibografie aan de patiënt laten zien.

Om een effectieve evaluatie van een MGD te hebben is het net zo belangrijk om een functioneel palpebraal onderzoek te hebben, als een structureel meibografisch onderzoek. ^8,9

Elizabeth Yeu, MD

Andere deskundigen zoals Dr. Farid M. en Dr. Mc Donald voeren deze test uit bij alle patiënten die cataractoperaties of refractieve chirurgie ondergaan. Hierdoor kunnen ze verborgen gevallen van oogoppervlaktepathologie identificeren en de behandeling starten vóór de operatie. Deze patiënten worden zich ook bewust van hun toestand en zijn daarom meer gemotiveerd en betrokken bij het volgen van hun behandeling.

De andere experts gebruiken meibografie ook bij het onderzoek van symptomatische patiënten en patiënten die refractieve chirurgie ondergaan. Het verbindt ook de structurele component van het ziekteproces met het functionele proces van deze pathologie en maakt het onderscheid tussen een tekort aan traanproductie en evaporatief droge ogen, aan de hand van beelden die ook aan patiënten
getoond kunnen worden.

Dr. Douglas Devries beveelt een eenvoudige meibografie aan in de eerstelijnszorg omdat dit zou leiden tot een eerdere behandeling, niet alleen voor chirurgische kandidaten, maar ook voor patiënten met contactlenzen. De meibografie zou dus een paradigmaverschuiving creëren naar meer proactieve zorg voor patiënten.

En in de praktijk?

Er zijn momenteel verschillende apparaten die een meibografie kunnen uitvoeren, vergezeld van een geautomatiseerde analyse. Ze laten niet alleen een analyse van de meiboomklieren toe, maar ook van de verschillende lagen van de traanfilm.

Bronnen:

1. Nelson JD, et al. The Internation­al Workshop on Meibomian Gland Dysfunction: report of the Definition and Classification Subcommittee. Invest Ophthalmol Vis Sci. 2011 ; 52 :1930– 1937.
2. Lemp MA, et al. Distribution of aque­ous-deficient and evaporative dry eye in a clinic-based patient cohort: a retro­spective study. Cornea. 2012; 31:472–8.
3. Gupta PK, et al. Prevalence of meibomian gland atrophy in a pediatric population. Cornea. 2018; 37:426–430.
4. Kim JH, et al. Eyelid changes related to meibomian gland dysfunction in early middle-aged patients using topical glaucoma medications. Cornea 2018; 37:421–425.
5. Mocan MC, et al. The association of chronic topical prostaglandin analog use with meibomian gland dysfunction. J Glaucoma. 2016; 25:770–4.
6. Cochener B, et al. Prevalence of mei­bomian gland dysfunction at the time of cataract surgery. J Cataract Refract Surg. 2018; 44:144–148.
7. Epitropoulos AT, et al. Effect of tear osmolarity on repeatability of keratom­etry for cataract surgery planning. J Cataract Refract Surg. 2015; 41:1672–7.
8. Tomlinson A, et al. The Internation­al Workshop on Meibomian Gland Dysfunction: report of the diagnosis subcommittee. Invest Ophthalmol Vis Sci. 2011; 52:2006–49.
9. Cochener B, et al. Prevalence of mei­bomian gland dysfunction at the time of cataract surgery. J Cataract Refract Surg. 2018; 44:144–148.